Lieve ijspegels!

Terwijl het hier klettert van de tropische regen zitten jullie hopelijk na te genieten van een heerlijk Sinterklaasavondje. Zijn jullie zoet geweest dit jaar? En hebben we veel gemene surprises gemist? Gelukkig is de Sint ons niet vergeten! Zondagavond zaten we gezellig met warme oplos-chocomelk, pepernoten, chocoladeletters, een stapel pakjes én de ventilator aan in ons appartement luidkeels Sinterklaasliedjes te zingen! Bovendien zijn we zaterdagochtend naar de Sintintocht geweest hier in Phnom Penh. Dat was een hele happening! Ruim 40 Nederlandse kids + hun ouders stonden met spanning uit te kijken naar het moment dat de meute zou arriveren. En… daar was hij dan! Sinterklaas met zijn zwarte pieten in de tuktuk! Ontzettend leuk om mee te maken, en die arme zwarte pieten maar zweten…

Het is nu ruim twee weken geleden dat we Nederland verlaten hebben maar het voelt veel langer! Ongelofelijk wat we allemaal al hebben gezien en meegemaakt, dat beginnen we nu ook te voelen aan onze energie. De adrealine van de eerste dagen is wat gezakt en de vermoeidheid begint op te komen. Braaf dus elke avond om negen uur naar bed om die acht uur slaap te halen! We genieten erg van alle reacties en mailtjes uit Nederland! Wel gek om te beseffen dat wij nu in een totaal andere wereld zitten ver weg van al het vertrouwde...

Om jullie een idee te geven van wat we hier doorstaan, hier wat belangrijke gebeurtenissen van afgelopen week.

Maandag 20 november hebben we de Killing Fields en het Genocide museum bezocht. Erg heftig om met je neus op de feiten gedrukt te worden: tijdens het Pol Pot regime is ruim een kwart van de bevolking uitgeroeid op de meest gruwelijke manieren. Aan de schedels kon je zien of er een zeis, mes, hakbijl of ander martelmiddel was gebruikt. Echt afschuwelijk. En verklaart gelijk waarom je hier nauwelijks mensen boven de dertig ziet: overal waren massagraven met ontelbaar veel lijken van onschuldige mensen – vooral hogeropgeleiden. Hoewel we ons hadden voorbereid op een zware dag, konden we het na een paar uur niet meer aanzien. Het zorgt er wel voor dat je meteen de nood van de bevolking begrijpt: dit land is nog steeds midden in het herstelproces van de massamoorden en heeft tijd en hulp nodig om alles te verwerken en opnieuw te beginnen. Hopelijk kunnen wij daar een steentje aan bijdragen.

Verder hebben we een echte ‘Dutch day’ gehad (vier andere Nederlanders kwamen een kijkje nemen bij His Child), een ‘social orientation day’ gehad onder leiding van onze pleegmoeder Pauline die ons alle leuke markten, restaurantjes en pedicureshops laat zien en hebben we op onze fietsen al een echte tour-de-Takhmao gemaakt! Het fietsen zelf is trouwens een heel avontuur: al het verkeer rijdt hier kriskras door elkaar, links of rechts maakt niet uit, het veiligste is: gewoon doorgaan en niet stoppen want als je stopt kom je nooit meer vooruit. Bovendien verwacht iedereen ook gewoon dat je doorrijdt, dat doen ze hier allemaal! En dan nog niets verteld over al die kuilen en bergen in het wegdek... we wisten niet dat de Himalaya zo dicht bij was!Ook spreken we, na twee lessen, al een aardig woordje Khmer waar we heel trots op zijn! Zondagavond zijn we naar een heus Charity Christmas Concert geweest waar wij met onze harembroeken + eastpack toch echt wat underdressed waren! Hoewel we allebei onze families erg misten op dat moment, hebben we ook veel lol gehad samen. Vooral toen er vrolijk ‘Let it snow, let it snow, let it snow’ gezongen werd: het is hier 30 graden!! Inmiddels zijn we, na het bijna zelfstandig draaien van onze eerste was (dank aan Pauline die vertelde waar het waspoeder in moest), het zelf wassen, snijden en koken van allerlei soorten groenten die wij liever in een AH-mix-wokpakket kopen en het nauwkeurig in de gaten houden van elke rooie cent die uitgegeven wordt, al aardig volwassen aan het worden!

Verder komen we qua sport niets tekort. Gisteravond konden we het niet laten om het 65+-aerobics-team op de boulevard te versterken! Wat een power hebben die oudjes: wij waren echt gesloopt na een half uur. Maar opgeven kon natuurlijk niet, dat was onze fanatieke eer te na! Gewoon doorgaan dus en vandaag met spierpijn rondlopen...

Deze week zijn we ook begonnen met lesgeven op de schooltjes. Een hele nieuwe ervaring om engels te geven aan kids van 3,4 en 5 jaar oud. Het vraagt enig geduld, duidelijkheid en creativiteit. Maar we doen ons best! Gister de hele avond gezellig aan tafel gezeten om voor 50 kids x 6 strookjes = 300 strookjes te knippen voor de knutselwerkjes van vandaag!

Kort samengevat, we hebben het hier top & erg gezellig! Soms missen we Nederland wel een beetje en valt er af en toe een traan... We zijn onafscheidelijk, zelfs ’s nachts aangezien we één heel groot tweepersoonsbed hebben. Marijcke snurkt wel een beetje. En Janna praat in dr slaap.
Lange leve de oordopjes van Tom!